به نام خدا
همسایه ی رو به رویی بیدار است ... این را از چراغ ِ روشنش خوب می فهمم ...
چراغ یاهو مسنجرم را روشن گذاشته ام ... دارم وبلاگ های کسانی را می خوانم – که همیشه پیامک هایشان پر از انتقاد های ریز و درشت و اما سازنده بوده است ... ساعت یک ربع به چهار ِ صبح است ... سینا می آید ... تق تق تق ... چراغش روشن می شود...
Salam be marde shabgarde hamishe zendeye ye sal pish … kheyli vaghte en moghe shab nadedamet! Zendegi chetore?
" ای بدک نیست ... می گذره... تو گذشتنشم تاثیری نمیشه گذاشت!"
سلام می کنم ... احوالپرسی می کنیم ... رفیق ِ شفیقی ست ...
Delam ghade dele jooje ordake zesht shode barat!
و گپ می زنیم و مثل قدیما از خودش می گوید که مریض است و هنوز مثل دو سال پیش که زیاد میدیدمش صبور است و خوب حرف می زند ...
" چیکارا می کنی؟"
Nale khizad ze delam gahi o aahi gahi … beghole khodet migzaroonim … ye zooraayiam mizanim vase taseer gozareesh … fekr konam be akhare khat resedam … doa kon …
" باشه ... ایشالله خوب میشی ... من که از دست خدا خیلی شاکیم!" ...
ته دلم می گویم < دعا می کنم ... از همون خدایی که این مریضی رو داده می خوام خودش پس بگیردش... می بینی ما آدما چه قد تنهاییم پسر؟ >
Sakh nagir dadash … khodesh mide… khodesh migire … dare khodesho bazi mide na maro…
و ادامه می دهد که : شطرنج بازها با خودشان بازی می کنند نه با مهره ها ... و اجازه می گیرد که برود تا آفتاب نزده نماز صبح بخواند ... خدا خوب است ... با اینکه خوب است ... من مشغول چیز نوشتن می شوم برای وبلاگ ...
" به نام خدا
تو مرا خواستی
غافل از اینکه من او را
و او تو را...
و تو او را نخواستی ...
همان گونه که من تو را
و او مرا...
در این سرگیجه ی زنده گی
بازیچه ی دست ِ تنهایی، تویی
همان گونه که من
و همین گونه که او ... "
Bebakhshid… nemikhoondam ghaza mishod…
از معدود آدم هایی ست که می دانم اگر سلام فرستاده جواب سلام گرفته از خداش ...
" قبول باشه ریفیق ... "
mohammad yadete aghaye nmidonam chi to sokhanrani ke ba ham bodim , un zekre vase sajdeye akhar?
"اللهم ارزقنی و ارزق عیالی من فضلک ..."
Nakes to ke ayal nadaree … bayad begee aaaelati jaye ayaali…
" ( می خندیم ) ... یادته استاد دینی سال آخر دبیرستان ؟ گفته بود فقط با آب ِ سرد غسل جنابت کنین؟"
Hamun ke bade harfesh hameye bachehaaye kelaas sarma khorde budan?!!!
( قهقهه می زنیم ) ... معلم خوبی بود ... تیپیکال ِ همان ها که " حافظ آیات قرآنی شدند ... در حصار ِ پوست زندانی شدند!" ... سینا یه کمی از خاطرات مدرسه رو یادآوری می نماید مثل بستن بند کتانی پسر روبه رویی به صندلی و پا شدن و به زمین خوردن و آوردن قورباغه سر کلاس که دیگر باقی بماند و بازی لوله ی خودکار و برخورد شدید به گوش های تپل البته ناگفته نماند ما به کاغذ و لوله خودکار اکتفا نمی کردیم و از این سیمی ها و ابتکار ذهن خلاق استفاده می کردیم و کمی هم از خاطرات بیرون مثل چسب زخم که رو آیفن خونه ی مردم می زدیم و پا به فرار میذاشتیم و دوباره از خودش می گوید ... مثل مجنونی که هیچ خانه ی دیگری برای دلش کعبه گی نمی کند انگار ...
mohammad akhare saratan chie?
" رفیق فابریکو دست ِ کم نگیر پسر... بی رحمه ... ولی نه خیلی! ... تنها کاریم که خوب بلده دعا کردنه ... خیالت راحت ... خوب ِ خوب می شی"
به حرف هایی که زده ام باور ندارم نمی دانم چرا ... سرطان است ... شوخی می گیریمش اگرچه اما شوخی که نیست ... سینا اجازه می گیرد که برود ... کلی کار دارد ...
" زیاد سخت نگیر ... خدا واسه همین موقع ها اون بالا نشسته"
من و من می کند که چیزی بگوید ... جمله اش را با نعوذ بالله شروع می کند ...
mohammad in ruza ke zeyad bimarestan miram pesare mesle khodam ro ke 40 kilooyee o kachal roo takhte bimarestan khabide bod dedam ama oon rafte bod peshe khooda , mohammad rastesh az tanhaei toye ghabr va gozashtan parcheye sefid roye khodam va namaz kardanam kheyli mitarsam , hamash in ruza ehsas mikonam khoda un bala nasheste… khabide!
حرف سنگینی می زند ... تا به خودم می آیم رفته ... چراغش خاموش است ... ساین اوت می کنم و از پای کامپیوتر بلند می شوم ... چراغ همسایه ی رو به رویی هم خاموش شده ... دلم هوای چای کرده .. چای میریزم تا گلویم تازه شود ...
